5 سکانس برتر دنیله ده روسی؛ بزرگ مردی که هیچ ادعایی نداشت - تیم مهاجرتی ایران ESL

ده روسی با پیراهن آتزوری 117 بار به میدان رفت تا از این حیث بعد از بوفون، کاناوارو و مالدینی در رتبه چهارم با سابقه ترین بازیکنان تاریخ آتزوری قرار بگیرد؛ در ضمن او با 21 گل زده به نوعی گلزن ترین هافبک تاریخ تیم ملی محسوب می گردد. در قابلیت های فردی و درک بالای تاکتیکی این بازیکن، کمتر کسی شک و تردیدی دارد، اما آنچه دَنی را از بقیه جدا می نماید؛ اخلاق مردانگی، تعصب مثال زدنی و در یک کلام رفتار جنتلمن مآبانه اش است؛ همان طور که در آخرین صحنه های به جای مانده از او در پیراهن آتزوری، مطمئنا تا ابد، غیرتش را به یاد می آوریم؛ جایی که حاضر نشد برای رفتن به زمین گرم کند و به مربی توصیه کرد اینسینیه را به میدان بفرستد!

از این ها گذشته، به ده روسی کمتر از آنچه لایقش است، توجه شده و او همواره در سایه ستاره های هم دوره اش، نهاده شده است. اصلا شاید همین اخلاق و منش زندگی اوست که باعث شده به مقدار بقیه، عکسش روی صفحه اول مجلات دیده نگردد. در رم دقیقا سال بعد از قهرمانی اسکودتو، به ترکیب تیم کاپلو اضافه شد و با بدشانسی تنها اسکودتوی در دسترس را از دست داد؛ اتفاقی که بعدا برای او و تیمش بار ها و بار ها تکرار شد تا ده روسی از داشتن حتی یک اسکودتو هم محروم باشد؛ آن هم در روز هایی که بسیاری از دوستان و هم بازی هایش در تیم ملی، اسکودتو های چند باره خود را جشن می گرفتند. اما دنی اصلا به این مسائل کاری نداشت و همانند توتی برای کسب افتخار و جام، به پیراهن جالوروسی وفادار نماند.

او در خود رم هم به حقش نرسید؛ در روز هایی بر سر زبان ها افتاد که توتی خدای شهر شده بود و جالب اینکه تا همین چند ماه پیش با وجود اینکه به 34 سالگی نزدیک می شد؛ هنوز زیر سایه مرد اول جالوروسی، لقب کاپیتان آینده را یدک می کشید.

به جرئت می توان گفت ارزش وفاداری ده روسی به رم اگر بیشتر از فرانچسکو توتی نباشد؛ قطعا کمتر از او هم نیست. حداقل اینکه وی برخلاف توتی، طعم اسکودتو را نچشیده و البته برای نزدیک به دو دهه، زیر سایه ستاره دیگری به فوتبالش ادامه نداده است. جالب اینکه در تیم ملی نیز او همواره بعد از ستاره های پر زرق برق دیده می شد. از همان روزی که به عنوان یک جوان تازه وارد به اردوی آتزوری پا گذاشت تا همین چند روز پیش، همواره نامش در حاشیه بود.

حتی خداحافظی او نیز تحت تاثیر وداع اسطوره ای، چون بوفون نهاده شد. بازوبند کاپیتانی چه در رم و چه در ایتالیا، برازنده بازویش بود، اما در رم تازه بعد از 15 سال می تواند خود را کاپیتان اصلی ببیند و در تیم ملی نیز با وجود سابقه زیاد، به تعداد انگشتان یک دست هم، با بازوبند کاپیتانی در میادین حاضر نشد. شاید بتوان او را بی ادعاترین و لایق ترین کاپیتان دوم دنیا معرفی کرد؛ کسی که به خوبی می دانست چه در رم و چه در تیم ملی زیر سایه بقیه است، اما هرگز ادعایی نداشت؛ هرگز حاشیه ای درست نکرد و به ایتالیایی بودن و رمی بودنش، افتخار می کرد و ما را نیز از لذت این افتخار و تعصب، بی نصیب نگذاشت.

به مناسبت خداحافظی مرد با سابقه و همواره در حاشیه ایتالیا از آتزوری، به آنالیز 5 سکانس خاص از او در تیم ملی و باشگاه رم می پردازیم. اتفاقاتی که فقط با وجود ده روسی عینیت می یافت و تقریبا تصور آن از سوی بازیکنی دیگر، بعید به نظر می رسید؛ اتفاقاتی که باعث شد ده روسی، بازیکنی گردد که اکنون و تا ابد از او یاد می گردد!

1- در روز های پیش از جام دنیای 2006، رم در المپیکو میزبان مسینا بود. در دقیقه 35 و در شرایطی که بازی 0-0 بود، ده روسی با دست، دروازه استوراری را باز کرد، اما داور متوجه این قضیه نشد و گل را پذیرفت. درحالیکه همه متقاعد شده بودند که ده روسی گل سالمی را به ثمر رسانده و بازیکنان مسینا در حال بردن توپ به میانه زمین برای آغاز بازی بودند؛ ده روسی نزد داور رفت و تایید کرد گل را با دست به ثمر رسانده است. در نهایت رم آن بازی را برد، اما اولین چیزی که از آن ملاقات به فکر می آید؛ اعتراف شجاعانه هافبک جوان رم بود. وی پس از مسابقه می توانست از اینکه داور را فریب داده شادمان باشد و مثل بقیه از دست خدا صحبت کند، اما نمی توانست با وجدانش کنار بیاید!

2- مرحله گروهی جام دنیای 2006 و بازی با آمریکا بود؛ برخلاف انتظار، ده روسی 22 ساله، فیکس تیم ملی شده و با بازی خوب خود در مقابل غنا، توجه همه را جلب نموده است، اما در بازی دوم و در دقیقه 28، همه چیز برای او و تیمش بد پیش رفت. ده روسی با آرنج به صورت برایان مک براید زد و صورت این بازیکن غرق در خون شد. هافبک جوان رمی ها از سوی خورخه لاریوندا از زمین بازی اخراج شد. در ادامه فیفا، او را 4 جلسه از همراهی آتزوری محروم کرد تا فقط در صورتی دوباره بتواند رنگ جام دنیای 2006 را ببیند که تیمش در فینال حاضر گردد. ده روسی بعد ها در خصوص این اتفاق گفت:

استادیوم روی سرم خراب شد؛ نمی خواستم کسی باشم که باعث شکست ایتالیا می گردد. حس کردم جای یک نفر دیگر را در تیم ملی تنگ نموده ام و کاری هم از دستم بر نمی آمد. پس از این اتفاق در رختکن به خودم گفتم اگر ایتالیا به خاطر این حرکت من از جام دنیای کنار رفت؛ همراه تیم نمی توانم به خاک کشورم برگردم!

اما خوشبختانه برای او و ایتالیا در آلمان همه چیز خوب پیش رفت و ده روسی با افتخار و همراه با جامِ بزرگترین تورنمنت دنیا به کشورش بازگشت و با غرور در خیابان های رم، چرخید. ده روسی در آخرین بازی مقابل فرانسه، به زمین آمد و با زدن یکی از ضربات پنالتی، به برترین شکل خاطره ای خوش از آن مسابقات از خود برجای گذاشت.

3- سال گذشته، پیترو لُمباردی، مسئول تداراکات ایتالیا در جام دنیای 2006 در سن 92 سالگی درگذشت. تدارکاتچی آتزوری، محبوبیت خاصی میان بازیکنان ایتالیا داشت و تقریبا بیشتر قدیمی های آتزوری در مراسم خاکسپاری اش در شهر فلورانس حاضر بودند. اما در این میان ده روسی، کاری کرد که حیرت و تحسین همه را در پی داشت.

قطعا مدال طلای جام دنیای، ارزشمندترین خاطره ای است که هر بازیکن می تواند در طول دوران حرفه ای خود به دست بیاورد و بیشترا از این مدال به برترین شکل ممکن، مراقبت می نمایند. اما ده روسی به جمله خاطرات را در قلب نگه می دارند نه در اشیایی که در دستمان داریم، عینیت بخشید و مدال پر ارزشش را در تابوت لمباردی گذاشت تا برای همواره همراه با این پیرمرد 92 ساله، خاک گردد. ده روسی در شرح کارش گفت:

چیز های که بدست می آورید، دیر یا زود مالک شما می شوند، اما در خصوص مدال جام دنیای این داستان صدق نمی نماید. این مدال حالا بالای سر مسواک (لقب لمباردی)، می درخشد!

4- اوج مردانگی های ده روسی و حرکتی که بیش از سایر رفتارهایش بازتاب داشت؛ مربوط به بازی دوشنبه گذشته آتزوری مقابل سوئد است. در شرایطی که ایتالیا برای رسیدن به روسیه باید حداقل یک گل به ثمر می رساند؛ اینسینیه هنوز روی نیمکت بود. در این شرایط مربی ایتالیا از جانب ونتورا از ده روسی خواست تا گرم کند و به میدان برود. اما این بازیکن با چهره ای برافروخته، دست رد به سینه مربی اش زد و گفت:

چرا باید من به داخل زمین بروم. ما مساوی نمی خواهیم لعنتی، باید بازی را ببریم! اینسینیه را به زمین بفرست.

5- دیگر سکانس مهم زندگی دَنی، مربوط به بعد از فاجعه دوشنبه سیاه است. درحالیکه آتزوری پس از 60 سال از رفتن به جام دنیای باز مانده؛ قاعدتا ناراحتی و ناامیدی در میان بازیکنان به اوج رسیده بود، اما ده روسی در این میان جوانمردی را فراموش نکرد. او هنگام خروج از سن سیرو به اتوبوس سوئدی ها رفت و به آن ها تبریک گفت. در ضمن به خاطر رفتار تماشاگران و بعضی از بازیکنان ایتالیا در طول دو بازی رفت و برگشت از سوئدی ها عذرخواهی کرد. یانسون، مدافع سوئد در وصف ده روسی گفت:

همه متعجب شدیم و گفتیم: آیا واقعا این رخ داده است؟! ؛ او عجب جنتلمنی است!

پ